مدح و شهادت امام هادی ( علی النقی ) علیه‌السلام
هـادیِ ما که لـبـش بـوی هـدایت می‌دهد هر دَمش در جامعه طعمِ زیارت می‌دهد هـادیِ ما هر سلامِ عـشقِ او در جامـعه عاشقان را همچنان درسِ ولایت می‌دهد زائـرانش خـوب می‌دانـنـد که دامـانِ او هر که آید بر تـوسّل زود حاجت می‌دهد نور هست و آسمانش جلوه‌ای جز نور نیست گر چه صحنِ با صفایش بوی غربت می‌دهد کاش دشمن هم به اعجازش کمی اقرار داشت اینکه هر تارِ عبـایش اذنِ جـنّت می‌دهد می‌رود نخلِ ولا با زهرِ کین امّا ز عشق عـالـمی را مـژدۀ شـورِ شهـادت می‌دهد نورِ او در چهرۀ عالم نخواهد شد خموش داغِ تلخش سینه را گر چه ملالت می‌دهد این مصیبت قلبِ جدّش را مکدر کرده است بشکند دستی چنـین مـزدِ رسالت می‌دهد شالِ غم بر سر کن و بر پا نما شورِ عزا قطره اشکِ روضه‌اش اجرِ شفاعت می‌دهد سامـرا یـاد آورِ کـربـبـلای غـربت است هر کجای شهرِ او بوی مصیبت می‌دهد سوختی از زهرِ کین رأست ولی بر نی نرفت این فقط ما را کمی صبر و صلابت می‌دهد تل و گـودال و رقیه چـشم سوی علـقـمه اشکِ چشمانش عمو را چه خجالت می‌دهد |